Δεν έχει ψέμα στη ζωή να μην τελειώνει
Ελπίδες και όνειρα κρεμασμένα
στα νιόφερτα κλαράκια της άνοιξης
πέταξαν,έσβησαν σαν τα ανθάκια
που δεν πρόλαβαν να καρπίσουν
Μαραμένα χαμόγελα
ανείπωτα λόγια
ανεκπλήρωτες πεθυμιές
μες στο σκοτάδι της καρδιάς
πήραν το δρόμο της φυγής
και σεργιανούν σε λιβάδια μ΄αγάπανθους και κρίνα
τραγουδώντας το τραγούδι της σιωπής.
Όνειρα που καίγονται στην πορφυρένια δύση
και ανασταίνονται με την καινούργια ανατολή
Ένα άστρο κρεμασμένο στο στερέωμα
γίνεται πεφταστέρι
γίνεται ευχή
για ένα όνειρο
που θέλει να προβάλλει
με της ψυχής το ανεξάντλητο κουράγιο.

Διαψευσμένες ελπίδες

Για ένα αύριο
που τσακίζεται αργά και σταθερά

στα βράχια της καθημερινότητας
Η ανθρώπινη μοίρα χαρτογραφεί με το βλέμμα της
συμβιβασμούς του δήθεν πεπρωμένου
Ένας έρωτας δεμένος πισθάγκωνα
στο μεσιανό κατάρτι
ακολουθεί τις ατραπούς των μεγάλων ταξιδιών
με απέλπιδες προσπάθειες
να μη θυσιαστεί στο βωμό του μέλλοντος.
Του κορμιού τα κύματα με πάνε και με φέρνουν
και τα χαράματα με τον αποσπερίτη
σβήνει το χαμόγελο
με την εκπνοή του προσδοκώμενου
αφήνοντας γυμνό τον ουρανό
δίχως φεγγάρι και δίχως φως
και μια θάλασσα αταξίδευτη
να χτυπιέται στα κυρτά βράχια
και τις άνυδρες ακρογιαλιές
κουβαλώντας στους αφρούς και τις ρυτίδες της
τις αμαρτίες της ζητώντας τη λύτρωσή της.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Πόλη γεμάτη βουή κι αντάρα
Σκιές ντυμένες την ανθρώπινη φιγούρα με βλέμματα γεμάτα λαχτάρα
που φορούν τη χαρά και το γέλιο
τον πόνο και τη θλίψη.
Ψυχές διψασμένες για ζωή
Κορμιά πεινασμένα για έρωτα
Ιστορίες τρυφερές
σαν κόκκινες κλωστές
σ΄ένα ατέλειωτο μεθυστικό γιορτάσι
Ιστορίες απόγνωσης
σαν μαύρες κορδέλες
λες και προμηνύουν τη συντέλεια του κόσμου.
Φως και σκοτάδι.
Πόλη γεμάτη μνήμες
σε κρυφά περάσματα
και μεγαλόπρεπα κάστρα.
Ιστορίες δροσερές και φλύαρες
τις παίρνει ο αέρας στα διάφανα φτερά του
και τις μοιράζει στα τρίστρατα του κόσμου.
Μια πόλη που νανουρίζει
τα χρόνια που πέρασαν
στο άχρονο σύμπαν.
Μια πόλη φτωχομάνα
που αγωνιά για τα χρόνια που έρχονται!!!

Ναυάγησα στης ελπίδας το νησί

Αδύνατη η φυγή μου
ξονειρεύτηκε το όνειρο .
σαν άλλος Οδυσσέας στο νησί των Σειρήνων.
Ανελέητος ο ήχος των παφλασμών της θάλασσας
τα μανιασμένα κύματα 
θρυμματίζουν στα τυφλά τη σιωπή μου
Μια ώριμη υπομονή
συντροφεύει τη μοναξιά μου.
Ο υγρός παράδεισος γύρω μου
σβήνει τα όνειρα που έπεσαν μέσα του
σαν τους φλεγόμενους κομήτες
και ο απέραντος ορίζοντας με το λιανό φεγγάρι
κάνει το κορμί μου να λυπάται
Αμίλητη η ζωή μου κάθεται
μέσ΄στη συνήχηση του απείρου
και ο νους με την αθωότητα μικρού παιδιού
ζωγραφίζει με την οξύνουσα ομορφιά της χαραυγής
μια ζωή που φοράει γαλάζια όνειρα
και τρέχει με τον αγέρα!!

Όνειρα

Σώματα αρματωμένα με πανοπλίες
καρδιές θωρακισμένες
από του κόσμου τους μαύρους κολασμένους
ένας κλοιός που γίνεται φυλακή
Νους και ψυχή ελεύθερα δραπετεύουν
γίνονται ένα με τον άνεμο και αλητεύουν
Όνειρα και πεθυμιές
σαν ξεστρατισμένα παιδιά
προκαλούν με πάθος τη ζωή
τρέπονται σε φυγή που πουθενά δεν οδηγεί
και κολυμπούν στο έρεβος
στου σκοταδιού το αμίλητο ποτάμι.
Όνειρα χλωμότερα από το θάνατο
ζωντανεύουν όταν λάμψει το φως
αυτό το αρχέγονο φως
που πάντα είναι μέσα μας
κι αντιστέκεται σε ο.τι προσπαθεί
να μας σταματήσει να ονειρευόμαστε.